Zenobiusz Rugiewicz

---

Życiorys

Zenobiusz Rugiewicz przyszedł na świat 30 września 1864 roku w Mińsku Mazowieckim. Był synem Franciszka i Matyldy z Dzwonkowskich. Swoje wykształcenie zdobył w Instytucie Mierniczym w Pskowie, który ukończył w 1888 roku, zdobywając dyplom z odznaczeniem. Po zakończeniu nauki, odbył roczną służbę w rosyjskim wojsku, co miało znaczący wpływ na jego dalszą karierę.

1 października 1889 roku rozpoczął pracę w rosyjskiej Kontroli Państwowej, gdzie zajmował się sprawami związanymi z koleją. W 1902 roku jego obowiązki rozszerzyły się o organizację nadzoru nad koleją wschodniochińską. W 1905 roku mianowano go dyrektorem zarządu głównego tejże kolei w Petersburgu. Rugiewicz wielokrotnie reprezentował swój kraj w Japonii, Chinach oraz Korei, a w 1916 roku przewodniczył polskiej delegacji na konferencjach w Tokio oraz Seulu.

W lipcu 1918 roku Rugiewicz podjął pracę w Przedstawicielstwie Polskim w Piotrogrodzie. W styczniu 1919 roku został pełnomocnikiem polskiego przedstawicielstwa przy poselstwie duńskim, a od kwietnia tego samego roku reprezentował Polskę w Duńskim Czerwonym Krzyżu. W latach 1919–1920 dwukrotnie został uwięziony przez władze sowieckie. Po spędzeniu czasu jako zakładnik, 16 marca 1921 roku powrócił do kraju.

W 1921 roku Rugiewicz otrzymał nominację na dyrektora Departamentu I i członka kolegium Najwyższej Izby Kontroli. Dnia 19 lipca 1925 roku został powołany na wiceprezesa NIK, a w okresie lipiec-wrzesień 1926, z racji śmierci Jana Żarnowskiego, pełnił obowiązki prezesa. W przeciwieństwie do innych członków kierownictwa NIK, Rugiewicz postanowił pozostać w Polsce w czasie okupacji. Po wojnie, mimo zaawansowanego wieku, dbał o współpracę z Biurem Kontroli przy Prezydium KRN jako rzeczoznawca.

Wyróżniał się ogromnym zaangażowaniem oraz fachową wiedzą, co zostało docenione przez Ryszarda Szawłowskiego. W swoim opracowaniu na temat międzywojennej NIK, określił Rugiewicza jako filar najwyższego organu kontroli II Rzeczypospolitej.

Był dwukrotnie żonaty; jego pierwszą żoną była Eugenia Rodziewicz, a po jej śmierci, związał się z Marią Zofią Staszkowską.

Zenobiusz Rugiewicz zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera R-4-27).

Ordery i odznaczenia

Zenobiusz Rugiewicz został odznaczony szeregiem prestiżowych medali i honorów za swoje zasługi. Wśród najważniejszych wyróżnień należy wymienić:

• krzyż komandorski z gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, przyznany mu 9 listopada 1931 roku,
• złoty krzyż zasługi, który otrzymał 30 stycznia 1939 roku.

---

Oceń: Zenobiusz Rugiewicz

---