Stanisław Rokicki

---

Życiorys

Stanisław Rokicki, syn robotnika Piotra Rokickiego oraz Katarzyny z Woźniców, był bratem Mariana. W zawodzie szewca, w 1925 roku związał się z Komunistycznym Związkiem Młodzieży Polskiej, a trzy lata później wstąpił do Komunistycznej Partii Polski. Jego działalność polityczna nasiliła się podczas kampanii wyborczej do Sejmu w 1928 roku, kiedy to agitował w mińskim rynku, co skutkowało jego aresztowaniem i sześciomiesięcznym pobytem w Areszcie Centralnym.

W 1931 roku ponownie padł ofiarą represji, tym razem aresztowany w trakcie marszu głodnych, za co został skazany na osiem miesięcy aresztu, które odbył na Pawiaku. Jego zaangażowanie w ruch robotniczy objawiało się w 1936 roku, kiedy to przystąpił do Klasowych Związków Zawodowych, gdzie organizował strajki i inne akcje pracownicze. Jednocześnie był sekretarzem dzielnicowym KPP w Mińsku Mazowieckim.

W 1937 roku wraz z rodziną przeniósł się do Będzina, gdzie podjął pracę w firmie „Kugelmann”. Nie zapomniał jednak o politycznych kontaktach, nawiązując współpracę z czeskimi komunistami. Po rozpoczęciu II wojny światowej, w grudniu 1939 roku, powrócił do Mińska Mazowieckiego. W styczniu 1942 roku, po spotkaniu z Władysławem Skowrońskim „Młotem”, stworzył komórkę Polskiej Partii Robotniczej w Mińsku Mazowieckim. Podczas inauguracyjnego posiedzenia powierzono mu rolę sekretarza Komitetu Dzielnicowego PPR Warszawa-Prawa Podmiejska, przyjmując pseudonim „Suchy”. Ponadto, dołączył do Komitetu Okręgowego PPR oraz grupy wypadowej Gwardii Ludowej.

Tragiczny los Stanisława Rokickiego nastąpił 27 lipca 1943 roku, gdy został aresztowany przez gestapo w Mińsku Mazowieckim. Po brutalnym śledztwie i torturach w siedzibie gestapo w alei Szucha, zmarł 22 lub 27 sierpnia 1943 roku. Został pochowany w nieznanym miejscu. Pośmiertnie uhonorowano go Krzyżem Walecznych.

Do grudnia 2017 roku w Mińsku Mazowieckim istniała ulica Braci Rokickich, która upamiętniała zarówno Mariana, jak i Stanisława Rokickich.

---

Oceń: Stanisław Rokicki

---