Stanisław Jensen

---

Życiorys

Stanisław Jensen był synem Władysława i Heleny z Zieleniewskich. W 1923 roku zakończył naukę w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym i rozpoczął praktyki w fabryce K. Rudzki i S-ka, mieszczącej się w Mińsku Mazowieckim. Po ukończeniu kursów doszkalających podjął pracę w biurze konstrukcyjnym tej samej fabryki.

W październiku 1927 roku zrezygnował z pracy cywilnej, wstępując do wojska, gdzie odbył zasadniczą służbę wojskową. Przydzielono go do 1 pułku lotniczego, gdzie ukończył szkołę podoficerską oraz szkołę mechaników, co otworzyło mu drzwi do kariery w lotnictwie. Jego talent i pasja do awiacji zwróciły uwagę przełożonych, którzy postanowili go skierować do Centralnej Szkoły Podoficerów Pilotów Lotnictwa w Bydgoszczy, gdzie przeszedł intensywne szkolenie.

Od 14 grudnia 1928 roku służył jako pilot w 11 eskadrze lotniczej w 1 pułku. Po zakończeniu służby zasadniczej w 1929 roku, w 1930 roku, na własny wniosek, wstąpił do służby zawodowej w Wojsku Polskim, gdzie przydzielono go do 64 eskadry liniowej w Lwowie. W tej jednostce pełnił rolę instruktora w lotach nocnych oraz bez widoczności.

Rok 1934 przyniósł mu powrót do 1 pułku, gdzie trafił do 212 eskadry bombowej nocnej. Po włączeniu jednostki do Brygady Bombowej znalazł się na froncie kampanii wrześniowej, biorąc udział w kilku znaczących działaniach bojowych. 4 września 1939 roku brał udział w bombardowaniu mostu pontonowego na Warcie w okolicach wsi Rychłocice; to jego załoga była jedyną, która nawróciła z tej niebezpiecznej misji. W dniu 13 września prowadził rozpoznanie niemieckich jednostek, które zakończyło się bombardowaniem wykrytych celów.

Po sowieckiej ofensywie 17 września, opuścił Polskę, przekraczając granicę rumuńską. Dzięki sprytowi uniknął internowania i dotarł do Bukaresztu, skąd drogą morską przez Beirut przedostał się do Marsylii. W Francji został przydzielony do jednostki lotniczej w Istres, a później przeniosły go do Paryża. W grudniu 1939 roku podjął decyzję o przejeździe do Wielkiej Brytanii, gdzie przybył 16 grudnia i został przydzielony do 301 dywizjonu bombowego Ziemi Pomorskiej.

W nocy z 14 na 15 września 1940 roku zrealizował swoje pierwsze operacje w ramach Polskich Sił Powietrznych. Na samolocie Fairey Battle GR-G (nr ser. L5556) bombardował zgromadzone w porcie Boulogne statki desantowe. 9 października tegoż roku przeprowadził kolejny atak na port Calais. Po przeszkoleniu na samolotach Vickers Wellington, wziął udział w misji uderzeniowej na zbiorniki paliwa w Antwerpii w grudniu 1940 roku, a także bombardował Berlin nocą z 17 na 18 kwietnia 1941 roku (Wellington GR-J, nr ser. Rl459).

Po zakończeniu misji bombowych, pełnił funkcję instruktora w szkole lotniczej w Newton, a następnie dołączył do eskadry „C” 138 dywizjonu specjalnego RAF. Jego działalność obejmowała loty z dostawami dla organizacji podziemnych w Europie. W 1942 roku zrealizował misję do okupowanej Polski. Po powrocie, jego samolot miał krytyczne problemy z brakiem paliwa, a w innym lotu został ciężko ranny w wyniku ataku niemieckiego myśliwca. Leczył się przez siedem tygodni w kanadyjskim szpitalu.

W nocy z 12 na 13 kwietnia 1943 roku, podczas 67. lotu bojowego na zrzut zaopatrzenia dla francuskiego ruchu oporu, jego samolot został uszkodzony przez ogień artylerii przeciwlotniczej. Po próbach ukrywania się, został wzięty do niewoli przez Niemców. Po przewiezieniu do Paryża, trafił do szpitala dla jeńców wojennych, a następnie do obozów koncentracyjnych w Sachsenhausen, Flossenbürgu oraz Dachau. Po wojnie, w maju 1945 roku, został uwolniony przez oddziały 5. Armii amerykańskiej.

Po wojnie powrócił do Polski, gdzie ze względu na sytuację polityczną doświadczył represji i zakazu pracy w lotnictwie. Zatrudniony w Fabryce Sygnałów Kolejowych w Krakowie, później awansował na naczelnika Wydziału Kontroli Technicznej w Zarządzie Przemysłu Wyrobów Blaszanych. W 1952 roku działał w Departamencie Techniki Ministerstwa Przemysłu Drobnego i Rzemiosła, a od września 1956 roku pracował jako pilot w kieleckim Zespole Lotnictwa Sanitarnego, a od 1 października 1957 roku w warszawskim Zespole Lotnictwa Sanitarnego jako instruktor i kierownik wyszkolenia.

28 lutego 1967 roku przeszedł na emeryturę, należycie kończąc swoją bogatą karierę lotniczą. Wyjątkowe osiągnięcie to wylatane 8138 godzin, w tym 1984 godziny w nocy na 52 typach samolotów. Był aktywnym członkiem Aeroklubu Warszawskiego oraz Klubu Seniorów Lotnictwa w Warszawie. Zmarł w Warszawie 17 lutego 1984 roku, a jego szczątki spoczęły na cmentarzu Północnym (kwatera W-II-8, rząd 2, grób 3), stając się częścią ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Jensen był odznaczonym wiele razy, co świadczy o jego niezwykłym wkładzie i odwadze. Poniżej przedstawiamy listę jego najważniejszych odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Virtuti Militari nr 9062,
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie),
• Medal Lotniczy (czterokrotnie),
• Distinguished Flying Medal,
• Polowa Odznaka Pilota.

---

Oceń: Stanisław Jensen

---